- Υπενθυμίσεις για τους ηθοποιούς και κείμενα αναφοράς στον τομέα της δομημένης κληρονομιάς στην Ευρώπη
1.1 Η Ευρωπαϊκή Ένωση
Τα πρώτα σημαντικά κείμενα που αφορούν τον πολιτιστικό τομέα της Ευρώπης χρονολογούνται από τα τέλη της δεκαετίας του 1970, 20 χρόνια μετά τη δημιουργία της ΕΟΚ, και αφορούν σχεδόν αποκλειστικά τον πολιτισμό στην πτυχή του ελεύθερου εμπορίου, της εναρμόνισης της φορολογίας και της νομοθεσίας.
Με τη θέσπιση της Συνθήκης για την Ευρωπαϊκή Ένωση (πιο γνωστή ως Συνθήκη του Μάαστριχτ) που υπογράφηκε στις 7 Φεβρουαρίου 1992 και εξακολουθεί να ισχύει σήμερα, ηΕυρώπηγίνεται τοΕυρωπαϊκή Ένωση; Τότε είναι που εφαρμόζονται πραγματικές κοινές πολιτικές, ιδιαίτερα στον τομέα του πολιτισμού, μέσω του άρθρου 128 που είναι εξ ολοκλήρου αφιερωμένο σε αυτόν.
Ωστόσο, αυτές οι πολιτικές δεν είναι λιγότερο περιορισμένες: Το άρθρο 6 της Συνθήκης εξηγεί ότι «η Ένωση έχει αρμοδιότητα να αναλαμβάνει δράσεις για την υποστήριξη, τον συντονισμό ή τη συμπλήρωση της δράσης των κρατών μελών» σε ορισμένους συγκεκριμένους τομείς και ιδιαίτερα σε αυτόν του πολιτισμού. Με άλλα λόγια, αυτό είναι ένα από ταυποστηρικτικές δεξιότητεςτης Ευρωπαϊκής Ένωσης η οποία, κατά συνέπεια, δεν μπορεί παρά να παρέμβει σε αυτόν τον τομέα για να στηρίξει τις δράσεις των χωρών της Ε.Ε. Ε. Περαιτέρω, σύμφωνα με την αρχή της επικουρικότητας1, η Ευρωπαϊκή Ένωση μπορεί να παρέμβει στον πολιτιστικό τομέα μόνο εάν οι στόχοι δεν μπορούν να επιτευχθούν στον τομέα αυτό από τα κράτη μέλη.
Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο η συντριπτική πλειονότητα των κειμένων που σχετίζονται με τον πολιτισμό, και ειδικότερα την κληρονομιά, δίνουν απλώς την άποψη των ευρωπαϊκών θεσμικών οργάνων σχετικά με αυτό το θέμα και επομένως δεν ισχύουν απαραίτητα από τα κράτη μέλη: πρόκειται για «ψηφίσματα». «συμπεράσματα», «γνώμες» ή «συστάσεις»
Επομένως, η αρμοδιότητα στην ανάπτυξη δημόσιων πολιτικών στον τομέα της πολιτιστικής κληρονομιάς είναι πάνω από όλα εθνική αρμοδιότητα. Αυτό μπορεί να οδηγήσει σε ισχυρές εθνικές πολιτικές και, ανάλογα με τη χώρα, σε περισσότερο ή λιγότερο διευρυμένη αυτονομία για τις περιφέρειες (ή/και άλλα εδαφικά επίπεδα της χώρας). 27 κράτη μέλη με ήδη καθιερωμένες παραδόσεις στον τομέα αυτό, τα οποία έχουν αναπτύξει τις δικές τους μεθόδους διαχείρισης συγκεκριμένων πολιτιστικών πολιτικών και για τα οποία οι προτεραιότητες πολιτιστικής πολιτικής μπορεί να είναι πολύ διαφορετικές.
Επομένως, εναρμόνιση σεβασμό της πολιτισμικής πολυμορφίας2 Οι πρακτικές που σχετίζονται με τον πολιτιστικό τομέα, και επομένως αυτόν της κληρονομιάς και των έργων δομημένης κληρονομιάς, είναι μια πρόκληση!
Η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει δεσμευτεί να αναπτύξει δράσεις στον τομέα του πολιτισμού, και ιδίως όσον αφορά την κληρονομιά. Επίσης, ακόμη κι αν ο ρόλος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής περιορίζεται στην παροχή ενός μεθοδολογικού πλαισίου για τα κράτη μέλη που δεν της επιτρέπει να ασκεί συγκεκριμένα μια κοινή πολιτική για συγκεκριμένα θέματα, εντούτοις προωθεί τη συνάντηση και τη δικτύωση διαφορετικών πολιτιστικών παραγόντων.
Αυτά είναι για παράδειγμα:
- Ο Ευρωπαϊκές Ημέρες Πολιτιστικής Κληρονομιάς, που επιτρέπουν κάθε χρόνο να ανοίγουν πολυάριθμοι πολιτιστικοί χώροι που δεν είναι πάντα προσβάσιμοι (Ευρωπαϊκές Ημέρες Πολιτιστικής Κληρονομιάς | Ευρωπαϊκές Ημέρες Πολιτιστικής Κληρονομιάς)
- Το Βραβείο Ευρωπαϊκής Κληρονομιάς, που επιβραβεύει κάθε χρόνο αξιόλογες πρωτοβουλίες στον τομέα της κληρονομιάς (Βραβεία Ευρωπαϊκής Κληρονομιάς | Πολιτισμός και Δημιουργικότητα (europa.eu)
1.2 Διεθνείς θεσμοί συνταγογραφούντες ως προς τη διατήρηση-αποκατάσταση της κληρονομιάς:
- Ο Εκπαιδευτικός, Επιστημονικός και Πολιτιστικός Οργανισμός των Ηνωμένων Εθνών (Unesco) έχει την αποστολή του«ενθαρρύνουν τον εντοπισμό, την προστασία και τη διατήρηση της πολιτιστικής και φυσικής κληρονομιάς σε ολόκληρο τον κόσμο, που θεωρείται εξαιρετικής αξίας για την ανθρωπότητα».
- Το Διεθνές Κέντρο για τη Μελέτη της Διατήρησης και Αποκατάστασης Πολιτιστικής Περιουσίας (Iccrom) είναι ένας διακυβερνητικός οργανισμός που εξυπηρετεί τα κράτη μέλη του για την προώθηση της διατήρησης όλων των μορφών πολιτιστικής κληρονομιάς σε όλες τις περιοχές του κόσμου. Εκτελεί αποστολές τουεκπαίδευση, ενημέρωση, έρευνα, συνεργασίακαι τουυπεράσπισησε θέματα διατήρησης.
- Το Διεθνές Συμβούλιο Μνημείων και Τοποθεσιών (Icomos), κύρια διεθνής μη κυβερνητικός οργανισμός που ειδικεύεται στη διατήρηση παγκόσμιων μνημείων και τοποθεσιών.
Αυτά τα ιδρύματα ξεπερνούν το ευρωπαϊκό πλαίσιο και προσπαθούν να καθορίσουν και να θεσμοθετήσουν τις βασικές αρχές διατήρησης-αποκατάστασης από το τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου χάρη στην καθιέρωση κειμένων που αποτελούν σήμερα σημείο αναφοράς για την πειθαρχία: τη Διεθνή Χάρτα για τη διατήρηση και την αποκατάσταση αποκατάσταση μνημείων και χώρων που υιοθετήθηκε από το Icomos το 1965 (Χάρτης της Βενετίας), ή το αποκαλούμενο κείμενο «Κοπεγχάγης», «Ο συντηρητής-αναστηλωτής: ένας ορισμός του επαγγέλματος», που υιοθετήθηκε από το «Icom» το 1986.
1.3 Συμβούλιο της Ευρώπης
Το Συμβούλιο της Ευρώπης, ένας διακυβερνητικός οργανισμός για την υπεράσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, είναι η πηγή πολλών συμβάσεων στον τομέα της πολιτιστικής κληρονομιάς, οι υπογράφοντες χώρες των οποίων δεσμεύονται να υποστηρίξουν όσο το δυνατόν περισσότερο τη διατήρηση και την αποκατάσταση: η Ευρωπαϊκή Σύμβαση για την Προστασία της Αρχαιολογικής Κληρονομιάς (Βαλέτα, 1992) [Ευρωπαϊκή Σύμβαση για την Προστασία της Αρχαιολογικής Κληρονομιάς (Αναθεωρημένη) (Βαλέτα, 1992) – Πολιτισμός και Πολιτιστική Κληρονομιά (coe.int)] ή η Σύμβαση για τη Διαφύλαξη της Αρχιτεκτονικής Κληρονομιάς της Ευρώπης (Γρανάδα, 1985) [Σύμβαση για τη Διαφύλαξη της Αρχιτεκτονικής Κληρονομιάς της Ευρώπης (Γρανάδα, 1985) – Πολιτισμός και Πολιτιστική Κληρονομιά (coe.int)]
1.4 Ευρωπαϊκή Επιτροπή Τυποποίησης
Από την πλευρά της, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή Τυποποίησης αναπτύσσει πρότυπα για τον τομέα της διατήρησης και αποκατάστασης της πολιτιστικής κληρονομιάς από το 2004 μέσω της Ευρωπαϊκής Τεχνικής Επιτροπής.CEN/TC 346 – Διατήρηση Πολιτιστικής Κληρονομιάς»
1.5 Οργανώσεις που εκπροσωπούν επαγγελματίες του κλάδου
- Η Ευρωπαϊκή Συνομοσπονδία Οργανώσεων Συντηρητών-Αποκαταστατών (ECCO) δημιουργήθηκε το 1991 από 14 Ευρωπαϊκές οργανώσεις συντηρητών-αναστηλωτών.Εκπροσωπώντας σήμερα σχεδόν 6.000 επαγγελματίες σε 23 χώρες και 26 οργανισμούς-μέλη, συμπεριλαμβανομένου ενός διεθνούς οργανισμού (IADA), η ECCO ενσωματώνει τον τομέα της διατήρησης της πολιτιστικής, κινητής και ακίνητης κληρονομιάς.
- Το Ευρωπαϊκό Δίκτυο Εκπαιδευτικών Ιδρυμάτων Διατήρησης-Αποκατάστασης (Πάλι) είναι ένα δίκτυο ιδρυμάτων τριτοβάθμιας εκπαίδευσης που εργάζονται στον τομέα της συντήρησης και της αποκατάστασης. Η ENCoRE ιδρύθηκε το 1997 με κύριο στόχο την προώθηση της έρευνας και της εκπαίδευσης στον τομέα της πολιτιστικής κληρονομιάς. Επί του παρόντος, το ENCoRE έχει 41 πλήρη μέλη και 1 μέλος
συνδέονται με τα κύρια προγράμματα σπουδών διατήρησης-αποκατάστασης στην Ευρώπη. - Η διοργάνωση του Βραβείου της Ευρωπαϊκής Ένωσης για την Πολιτιστική Κληρονομιά προτείνεται κάθε χρόνο από Europa Nostra: πρόκειται για μια μη κυβερνητική οργάνωση που δημιουργήθηκε το 1963 και εργάζεται για την προστασία της υλικής πολιτιστικής κληρονομιάς.
2 Χάρτες για την επίβλεψη της αποκατάστασης των ιστορικών μνημείων
Στο δεύτερο μισό του 20ου αιώναμιαιώνα, το συγκεχυμένο καθεστώς της αποκατάστασης των ιστορικών μνημείων ομαλοποιήθηκε από μια σειρά διεθνών χάρτες που είχαν ως αποτέλεσμα τον ορισμό και τη ρύθμιση των εργασιών αποκατάστασης όπως τους αντιλαμβανόμαστε σήμερα.
2.1 Η Χάρτα των Αθηνών έθεσε τα θεμέλια για την αποκατάσταση το 1931.
Το πρώτο είναι η Χάρτα της Αθήνας για την Αναστήλωση Ιστορικών Μνημείων εγκρίθηκε κατά το πρώτο Διεθνές Συνέδριο Αρχιτεκτόνων και Τεχνικών Ιστορικών Μνημείων το 1931 (δεν πρέπει να συγχέεται με τον Χάρτη των Αθηνών του 1933, το αποτέλεσμα του IVμιΔιεθνές Συνέδριο Μοντέρνας Αρχιτεκτονικής υπό την αιγίδα του Le Corbusier).
Αυτός ο Χάρτης επιβεβαιώνει το ενδιαφέρον όλων των φάσεων της ζωής ενός κτιρίου και συνιστά«Σεβαστείτε το ιστορικό και καλλιτεχνικό έργο του παρελθόντος, χωρίς να απαγορεύετε το στυλ οποιασδήποτε εποχής». Ενθαρρύνει την κατάληψη μνημείων που σέβεται τον ιστορικό ή καλλιτεχνικό τους χαρακτήρα, διασφαλίζοντας έτσι τη συνέχεια της ζωής τους. Επιμένει, αφενός, στο ρόλο της εκπαίδευσης στον σεβασμό των μνημείων«Βαθιά πεπεισμένος ότι η καλύτερη εγγύηση για τη συντήρηση μνημείων και έργων τέχνης προέρχεται από τον σεβασμό και την προσήλωση των ίδιων των ανθρώπων»και, αφετέρου, σχετικά με τη χρησιμότητα της διεθνούς τεκμηρίωσης. Τέλος, η Χάρτα της Αθήνας υπογραμμίζει τη σημασία της στενής συνεργασίας μεταξύ αρχαιολόγων και αρχιτεκτόνων. Ορισμένα σημεία εξακολουθούν να δημιουργούν πρόβλημα, όπως το γεγονός ότι αυτός ο Χάρτης επιτρέπει τη χρήση οπλισμένου σκυροδέματος.
2.2 Η Χάρτα της Βενετίας, το 1964, ολοκληρώνει και τελειοποιεί αυτή της Αθήνας
Το 1964 συνήλθε στη Βενετία το 2ο Διεθνές Συνέδριο Αρχιτεκτόνων και Τεχνικών Ιστορικών Μνημείων με στόχο" επανεξετάστε τις αρχές του Χάρτη των Αθηνών για να τις εμβαθύνετε και να διευρύνετε το πεδίο εφαρμογής τους σε νέο έγγραφο ». Επεκτείνει την έννοια του ιστορικού μνημείου σε«αστική ή αγροτική τοποθεσία που μαρτυρεί έναν συγκεκριμένο πολιτισμό, μια σημαντική εξέλιξη ή ένα ιστορικό γεγονός»και επιμένει τόσο στην ιστορική όσο και στην καλλιτεχνική αξία ενός μνημείου.
Όσον αφορά τη συντήρηση, ο Χάρτης της Βενετίας απηχεί αυτόν της Αθήνας, τονίζοντας τη σημασία της διατήρησης των μνημείων σε κατάσταση λειτουργίας, χωρίς αυτό να επηρεάζει την τάξη ή τη διακόσμηση των κτιρίων, καθώς και τη σημασία ενός προστατευόμενου περιβάλλοντος στην κλίμακα του μνημείο.
Όσον αφορά την αποκατάσταση αυστηρά, ο Χάρτης του 1964 αναφέρει ότι«Στόχος είναι η διατήρηση και η αποκάλυψη των αισθητικών και ιστορικών αξιών του μνημείου και βασίζεται στο σεβασμό της αρχαίας ουσίας και των αυθεντικών εγγράφων». Κατά συνέπεια, απορρίπτει όσο το δυνατόν αβέβαιες ανακατασκευές. Εάν αυτά είναι απαραίτητα, ο Χάρτης επιμένει στην ανάγκη αυτές οι ανακατασκευές να φέρουν το στίγμα της εποχής μας, ώστε να μην αφήνουν περιθώρια για οποιαδήποτε ασάφεια. Όπως και η Χάρτα της Αθήνας, το θεωρεί αυτό«Οι έγκυρες συνεισφορές όλων των περιόδων στην κατασκευή ενός μνημείου πρέπει να γίνονται σεβαστές, η ενότητα του στυλ δεν είναι στόχος που πρέπει να επιτευχθεί κατά τη διάρκεια μιας αποκατάστασης».. Κάθε αντικείμενο που προορίζεται να αντικαταστήσει ένα ανταλλακτικό που λείπει πρέπει«ενσωματώνεται αρμονικά στο σύνολο, ενώ διακρίνεται από τα αρχικά μέρη». Τέλος, η καινοτομία αυτού του Χάρτη είναι να περιλαμβάνει ένα άρθρο για τις ανασκαφές.
2.3 Ο Χάρτης που ισχύει επί του παρόντος: αυτός της Κρακοβίας το 2000
Η τελευταία, αυτή που ισχύει σήμερα, είναι ο Χάρτης της Κρακοβίας του 2000. Αυτός ο Χάρτης καταλαμβάνει, μερικές φορές επεκτείνοντας τους, έναν ορισμένο αριθμό σημείων από τους δύο προηγούμενους. Ωστόσο, έχει το πλεονέκτημα ότι παρέχει ένα σημαντικό εννοιολογικό πλαίσιο, ιδιαίτερα με τον ορισμό του «έργου αποκατάστασης». Αυτό«πρέπει να βασίζεται σε μια σειρά κατάλληλων τεχνικών επιλογών και να προετοιμάζεται από μια γνωστική διαδικασία συλλογής πληροφοριών και κατανόησης του κτιρίου ή του χώρου», προκαλώντας διεπιστημονικότητα. Τέλος, το έργο αποκατάστασης πρέπει να βασίζεται σε αρχές που ο Χάρτης ορίζει ως ελάχιστη επέμβαση, αυτή της αυθεντικότητας, της ακεραιότητας και της ταυτότητας.
Η Χάρτα της Κρακοβίας πληροί τις προϋποθέσεις για τη θέση των προηγούμενων ναυλώσεων όσον αφορά τα σύγχρονα υλικά και τεχνικές:«Οποιοδήποτε νέο υλικό, οποιαδήποτε νέα τεχνολογία πρέπει να ελεγχθεί αυστηρά, να συγκριθεί και να κατακτηθεί πριν από την εφαρμογή» και στη συνέχεια πρέπει να υπόκεινται σε συνεχή παρακολούθηση. Παρουσιάζει επίσης την καινοτομία της διεύρυνσης του πεδίου της αποκατάστασης της κληρονομιάς σε πόλεις και χωριά που πρέπει να γίνουν αντιληπτά στο εδαφικό τους περιβάλλον, καθώς το τοπίο αποτελεί μέρος της πολιτιστικής κληρονομιάς επειδή»Σε πολλές κοινωνίες, τα τοπία έχουν ιστορική σχέση με την επικράτεια και τις επιρροές της πόλης»..
Τέλος, η παρουσίαση στο κοινό ενθαρρύνεται με, ειδικότερα,«η χρήση σύγχρονων τεχνολογιών, τραπεζών δεδομένων, πληροφοριακών συστημάτων και τεχνικών εικονικής παρουσίασης. »
2.4 Ο καταστατικός χάρτης της παραδοσιακής κληρονομιάς
Ο Καταστατικός Χάρτης Κληρονομιάς γράφτηκε από τη 12η Γενική Συνέλευση του ICOMOS, στο Μεξικό, τον Οκτώβριο του 1999.Αυτός ο χάρτης παρουσιάζει τι είναι η δημοτική κατασκευή, καθώς και συστάσεις για τη συντήρηση και την ανακαίνισή του. Αυτή μαρτυρεί την τεράστια επέκταση της έννοιας της κληρονομιάς, η οποία, όσον αφορά τα κτίρια, περιορίζεται εδώ και πολύ καιρό σε ιστορικά μνημεία. Στοιχεία της καθημερινής ζωής και της συνηθισμένης ζωής σήμερα γίνονται αντιληπτά και αντιμετωπίζονται ως στοιχεία κληρονομιάς. Αυτή η κληρονομιά κτιρίων, αντικειμένων, τοπίων και χώρων συνάδει αναμφίβολα με τη λογική της βιώσιμης ανάπτυξης που στοχεύει τόσο στο να διαρκέσει τα επιτεύγματα όσο και να αρθρώσει το παρόν της κοινωνίας με το παρελθόν και το μέλλον της σε μια προοπτική μετάδοσης και οικονομίας των μέσων.
Το ενδιαφέρον αυτού του χάρτη, εκτός από τον ορισμό που δίνει για τη δημοτική κληρονομιά και τις συστάσεις που παρέχει για τη διατήρησή της, έγκειται στο γεγονός ότι, χωρίς να αναφέρεται ποτέ σε αυτόν, αποτελεί, από το ίδιο του αντικείμενο, μέρος των προοπτικών για βιώσιμη ανάπτυξη, την ίδια στιγμή που άρχιζαν να αναπτύσσονται πειραματικές οικολογικές συνοικίες σε ορισμένες ευρωπαϊκές πόλεις.
Λοιπόν, περίπου της δημοτικής κτιστή κληρονομιάς, ο χάρτης ακριβής:
- ότι είναι μια μέθοδος κατασκευής που μοιράζεται η κοινότητα,
- ότι η κατασκευή έχει τοπικό χαρακτήρα που ανταποκρίνεται στους περιορισμούς και τους πόρους του περιβάλλοντος,
- ότι το στυλ του είναι συνεπές,
- ότι βασίζεται σε τεχνογνωσία και αποτελεσματικές τεχνικές που μεταδίδονται ανεπίσημα,
- ότι αυτή η δομημένη κληρονομιά είναι μέρος ενός δικτύου πολιτιστικού νοήματος που είναι από μόνο του μια κληρονομιά,
- Τέλος, ότι τα σχέδια, οι τεχνικές και η τεχνογνωσία που διέπουν την ανέγερση αυτού του κτιρίου αποτελούν από μόνα τους στοιχεία κληρονομιάς που πρέπει να διαφυλαχθούν και να μεταδοθούν.
2.5 Η Διακήρυξη του Νταβός: Σκεφτόμαστε την κτισμένη κληρονομιά του αύριο
Χωρίς να εστιάζεται αποκλειστικά στην υπάρχουσα κληρονομιά, η διακήρυξη του Νταβός (2018) είναι παρόμοια με μια προσπάθεια διαφύλαξης της ίδιας της έννοιας της κληρονομιάς. Επειδή η κληρονομιά είναι αυτό που θεωρείται ότι έχει μια αρκετά σημαντική κοινή αξία για να μεταδοθεί στις επόμενες γενιές, οι ευρωπαίοι Υπουργοί Πολιτισμού ανησυχούν από έναν σχεδιασμό/εφαρμογή κτιρίων που ξεχνά να διατηρήσει την αισθητική και την αρμονία των νέων κατασκευών (και την ενσωμάτωσή τους σε υφιστάμενες) και προτείνουν να θεωρηθούν ο κατοικήσιμος χώρος και τα τοπία ως αγαθό που δεν μπορεί να θυσιαστεί ατιμώρητα αποκλειστικά στην οικονομική λογική ή στη μειωμένη οπτική των χώρων διαβίωσης αποκλειστικά για τη λειτουργία φιλοξενίας. Διακήρυξη του Νταβός και Διαδικασία του Νταβός για την οικοδόμηση του πολιτισμού
Οι ευρωπαίοι υπουργοί πολιτισμού ενέκριναν τη Διακήρυξη του Νταβός το 2018, με πρωτοβουλία της Ελβετίας. Τα ευρωπαϊκά κράτη δεσμεύονται να δημιουργήσουν τις απαραίτητες προϋποθέσεις για μια ποιοτική κουλτούρα οικοδόμησης σε πολιτικό και στρατηγικό επίπεδο. Σε αυτή τη βάση, το 2023 υιοθέτησαν το Μνημόνιο του Νταβός για την οικοδόμηση του πολιτισμού και ίδρυσαν τη Συμμαχία του Νταβός για την οικοδόμηση του πολιτισμού. Στο πλαίσιο της συμμαχίας Davos Alliance for Building Culture, πολιτικοί και οικονομικοί κύκλοι και η κοινωνία των πολιτών ενώνουν τις δυνάμεις τους για καλύτερο σχεδιασμό πόλεων, χωριών και τοπίων.
Ένας οδηγός αυτοαξιολόγησης για την ποιότητα του κτιρίου δημιουργήθηκε ως μέρος του «Διαδικασία του Νταβός», το οποίο περιλαμβάνει 8 κριτήρια:
- Καλη διακυβέρνηση
- Λειτουργικότητα: η κουλτούρα του ποιοτικού κτιρίου (CBQ) ανταποκρίνεται στις ανθρώπινες ανάγκες όσον αφορά την υγεία, την άνεση, την ασφάλεια και την προσβασιμότητα.
- Περιβάλλον: το CBQ προστατεύει το περιβάλλον
- Οικονομία: Το CBQ προσθέτει οικονομική προστιθέμενη αξία
- Διαφορετικότητα: Το CBQ συνδέει τους ανθρώπους
- Πλαίσιο: Το CBQ οδηγεί τη χωρική συνοχή
- Πνεύμα του τόπου: Το CBQ ενισχύει το πνεύμα του τόπου, προωθεί τη συναισθηματική ανταπόκριση των ανθρώπων στον τόπο και τους επιτρέπει να δημιουργήσουν μια θετική σχέση μαζί του
- Ομορφιά: ένα μέρος εμποτισμένο με CBQ είναι όμορφο.
Εδώ βρίσκουμε αυτό που, για τις σημερινές ευρωπαϊκές κυβερνήσεις, φαίνεται να αξίζει συλλογικά την αξία, το οποίο, συνολικά, αποτελεί κληρονομιά.
Να θυμηθω :
- Η ευρωπαϊκή νομοθεσία στον τομέα του πολιτισμού και της κληρονομιάς είναι ως επί το πλείστον μη δεσμευτική για τα κράτη μέλη.
- Η έννοια της κληρονομιάς έχει επεκταθεί για να συμπεριλάβει τις διαστάσεις της κοινωνικής, του τοπίου, της αισθητικής και της ιστορικής συνεισφοράς και πλέον λειτουργεί ως βασική έννοια για τις πολιτικές για την ανάπτυξη νέων κατασκευών.
Greek 
French 
Italian 
English